Φτάσαμε στο τέλος

Αγωνιούσαν. Στα γραφεία με τα γύψινα χωρίσματα. Στις αίθουσες συσκέψεων. Στους διαδρόμους. Στο ψυγείο με τα μαρκαρισμένα τάπερ και τα γιαούρτια. Στο μπαρ μετά τη δουλειά. Στο δρόμο προς το σπίτι. Σπαζοκεφάλιαζαν για το ποιος θα ήταν ο επόμενος στη λίστα των απολύσεων. Ο Τομ, που φορούσε καθημερινά τρία μπλουζάκια με το λογότυπο της εταιρίας, το ένα πάνω από το άλλο; Ο Τζο, το μόνιμο θύμα σαμποτάζ; Ο καταθλιπτικός Καρλ; Η Τζανίν, που έντυσε τους τοίχους με φωτογραφίες της χαμένης κόρης της; Ο Τζιμ, η Άμπερ, ο Κρις, η Μάρσια, ο Μπένι, ο Λάρι, ο Φρανκ; Εργασιομανείς, φιλόδοξοι, ατσαλάκωτοι. Με εξαίρεση τα παιχνίδια, τις φάρσες και τα διαλείμματα για καφέ και κουτσομπολιό, τον περισσότερο χρόνο τους τον περνούσαν μέσα σε μακρές σιωπές, σκυμμένοι πάνω από τους υπολογιστές τους. Ήταν υπάλληλοι μιας διαφημιστικής εταιρίας τους Σικάγου και νόμιζαν ότι τίποτε δεν μπορούσε να τους κουνήσει από τη θέση τους. Ώσπου ήρθε η οικονομική ύφεση και ένας ένας άρχισαν να φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους ανθρώπους ικανούς να κάνουν τα πάντα, προκειμένου να παραμείνουν στις καταστάσεις μισθοδοσίας, και... μπόλικες άδειες καρέκλες.